Mutumbu.
Wat zou ik soms toch graag verworden tot de persoon die anderen denken dat ik ben. Zowel de visies van mijn vrienden als mijn vijanden zou ik op die manier beter kunnen onderzoeken. Van nature ben ik een rasoptimist, en, bovendien, beschik ik doorgaans over een gezonde dosis eigenwaarde. Op deze dagen, ironisch genoeg de eerste dag in dagen of weken dat de zon weer schijnt, op deze dag, zakt de moed mij in de schoenen.
Nog steeds heb ik te maken met het stigma dat hangt rondom mijn ziekte. Ik bemerk, en krijg het tevens teruggekoppeld, dat ongeveer de helft van vrienden van vrienden, kennissen en vrienden van mijn partner, dat stigma ervaart en uit; naar die vrienden, naar andere kennissen, naar mijn partner. Overigens is het in mijn leven nog maar zelden voorgekomen dat deze mensen zich rechtstreeks tot mij richtten. De mensheid is voor ieder mens op te delen in 3 groepen: de voors, de tegens en de ik. Zeker bij mensen die lijden aan een psychiatrische ziekte is de vierde groep ondenkbaar; de neutralen. Maar ook zonder dat je je klassiek gek of anders gedraagt zijn er maar weinig mensen die tot die vierde groep zullen behoren. Mensen zijn nou eenmaal oordelende wezens, daar hebben wij tenslotte een ratio voor gekregen, dat heeft ons verheven boven de dieren.
Maar toch is ons gedrag nog zo ontzettend dierlijk. Zwakte wordt gespot, herkent, en uitgebuit. Dat is ons natuurlijk verlangen. Het overleven, het recht van de sterkste, de drang om zich te willen voortplanten. Al deze dierlijke eigenschappen bezitten wij en een mens moet van goede huize komen om deze eigenschappen áltijd te onderdrukken. Iemand die zijn been gebroken heeft en ligt te creperen op straat heeft feitelijk maar 1 optie; een ander om hulp vragen, of dat nou een passant of een 112medewerker is. Een omstander heeft daarin veel meer opties. Eerst het uitsluiten van een dreigend gevaar, dat is denk ik waar ieder mens begint want mensen zijn bange wezens. En dan? Dan komen de eindeloze keuzemogelijkheden. Help ik hem? Bel ik uit eigen beweging een ambulance? Trek ik mijn trui uit om onder zijn hoofd te leggen? Jat ik zijn portemonnee?
Ieder mens is door zijn eigen ervaringen uit de vierde groep verbannen. De vierde groep bestaat uitsluitend nog uit de geborenen, die pas net het daglicht zien. Heb je ooit creperend op straat gelegen en is je portemonnee gejat? Dat heeft je getekend. Heb je een langdurige relatie met een borderlinepatiënte gehad? Ja, oh, dán begrijp ik het! Je ervaringen, positief, negatief, zelfs neutrale ervaringen doen je steeds verder afstand nemen van de vierde groep. Hoe meer je beleeft en hoe ouder je wordt, hoe meer het je beeld tekent en hoe meer het een onmogelijkheid wordt nog neutraal in het leven te staan. Goed, dat snap ik allemaal wel, maar....
Deel uitmaken van een groep, de voor of tegen, gaat gepaard met het hebben van een oordeel. Die vent zal wel niet hebben uitgekeken bij het oversteken, ja, dan breek je je been. Eigen schuld. Of: die man is gevallen omdat hij op de vlucht was voor iets, iets angstaanjagends en kwaads, ja, arme man.
Ik lig soms ook met gebroken been op straat. De meeste mensen zoals het nu lijkt, jatten mijn portemonnee. Ik ben goddomme niet zwak maar ik kan even niet lopen. Ik ben schizofreen maar zelfs dat niet eens.
Ik ben een mens dat schizofrenie heeft. Dus; ik zal er zelf wel om gevraagd hebben. Ik had wéér eens behoefte aan aandacht? Ik trek mijn partner mee in het zwarte gat waar ik, inderdaad, zo nu en dan in terugval.
Ik zal het voor eens en voor altijd duidelijk maken. Stigma in de (directe) omgeving leidt onherroepelijk tot zelfstigma. Want hoe moeilijk is het om alle anderen uit groep 2 te haten? Nee, dan kan je beter jezelf haten; groep 3 dus. Ook dit leidt er weer toe dat je de schaarse groep 4 als meningloze idioten gaat zien. Doe eens wat in godsnaam.
De mensen die mijn armen kennen hebben dit proces in mij gezien. Elk litteken is indirect veroorzaakt door een ander. Woorden doen pijn, logischerwijs zet ik ze om in fysieke pijn. Ik zou soms op de hoogste toren van de stad willen klimmen en willen schreeuwen met alle lucht on mijn longen en alle verontwaardiging in mijn stem of het nog steeds niet genoeg is geweest?! Waarschijnlijk zou ik daar weer last krijgen van de 2e groep – want ik ben aandachtsgeil – en zou ik mezelf dan toch maar van die toren werpen, hebben ze dan hun zin?
Waarom wordt mij het geluk door sommigen zo misgund? Waarom mag ik niet verliefd zijn en mijn leven met een ander delen? Ben ik echt een schizofrene naarling? Ik begin het (soms) weer te geloven.
We zeggen het zovaak tegen elkaar. Hoeveel we van elkaar houden en dat we voor elkaar gaan, met alles wat we in ons hebben. Maar schatsel, je kunt niet de halve wereld haten. Daar wordt geen mens gelukkig van. Maar net zoals de liefde moet ook de haat in de mens gekanaliseerd worden. Met die liefde kunnen we aardig uit de voeten. Maar die haat.....?
Mijn voorstel aan jou is dat we samen een scharminkel uit Afrika ophalen, het liefst met de nodige trauma's en ziektes en dat we hem gaan haten. En we kunnen hem ook nog af en toe gebruiken als slaaf.
Jij zal dit begrijpen. Alle anderen die dit lezen en dit nogal cru vinden; achter deur 2 vindt u uw medestanders. Om uw verblijf aangenaam te maken hebben we Mutumbu alle spiegels laten afplakken.