Kaarslicht.

De dagen worden schimmiger

weemoedig steek ik de kaarsjes aan

en we vlijen ons met kleedjes op

de bank om naar

moordlustigen te kijken

Soms huil ik even

niet zozeer vanwege herbelevingen

maar omdat het oorlog is en

ik het niet begrijp

Zolang de zon nog schijnt

is het van belang dat ik de ene

voet voor de andere blijf zetten:

zo kom je ergens

'Een geweten hebben is een luxe'

zegt de politieagent stellig

ik ben het met hem eens

Overleven is soms belangrijker

dan over levensvragen bakkeleien

over goed en kwaad en

samenhorigheid of toch alleen

En onder mijn steen

blijf ik mijn voeten steeds verplaatsen

binnen de veiligheid van huis en stad

en och, ik wil wel weten

maar het maakt me bang

De blaadjes vallen ondertussen van de bomen

en in de geest van mijn katholieke, lieve oma

steek ik kaarsjes aan voor doden en gewonden

want de winter duurt nog vreselijk lang