Volmondig.

Ja zeg ik tegen de vrouw die het zo mooi omschreef toen ze zei dat er soms niets is tussen de taal en de ervaring

Ja zeg ik, ik weet het van de woede en ik begin weer aan de verantwoording dat ik het begrijp van mens tot mens maar dat de waarheid me gebied te zeggen dat de blaam mij niet zó zou moeten treffen

Ze rust ook zonder onrechtvaardigheid sowieso te zwaar op mijn schouders

Dan praten we weer over vrouwen met een stem helder of vervaagd of verdoezeld, als de mijne ik ken ze allemaal, de klanken en de mensen hier

Ik bedenk me dat een relatieve reden misschien makkelijker te behapstukken is dan een absolute

Ik bedenk me dat ik moet stoppen en de vrouw beaamt dat de vrouw die mij een tijd geleden nog herkende zonder woorden

Het geldt dus niet alleen voor poëzie

Soms zit er niets tussen haar verhaal in klare taal en het mijne