Wandelroute.

De rode cijfers van mijn wekkerradio ijlen weg in tijd en ruimte als een tunnelvisie in remissie en vervreemding krijst in beide oren dat ik haar vriend niet ben

Het is niet het enige wat galmt het zijn de stemmen van docenten die met weinig woorden zeggen wat ik fout doe na het geven van te vage opdrachten

Och, als ik het kon zou ik ook mezelf ontvrienden om me morgen weer connectie te verzoeken

Wispelturig ben ik altijd al geweest

De lijnen zijn te dik gedrukt om inkt noch pen te sparen ik ben niet ver of sterk genoeg

Ik tel maar met haar mee tegelijkertijd het af en verder tot ik licht zie aan het einder om er bij aankomst achter te komen dat het slechts een spiegel is wat het vuur weerkaatst

En dan kan ik dat hele pokke-eind weer terug